چندی ست از پــیالۀ غــم آب میخوریم           مانند چشمه از نـفـس خویـشـتـن پُــریم

تو صاحب دلی و فــراموش کــرده ایم           این جــام را  به ســاقی میـخانه بسپریم

در دل به جـای پــنــجـرۀ  انتــظار تــو           دیــوار می کــشـیم  و به دنبــال آجریم

پای درخت  عاطــفــه آبی نـریـخــتـیـم           حــالا ازاینکه میــوه نـدادست دلخوریم

با تار پـود غـفـلـتــمان یـوسف غــریب           بـر قـامت تو پیــرهن غُـصه می بــریم

با این همه غلام پُر از ادعــا چه ســود           غربت نشین شدی به چه درد تومیخوریم

باید به پای زلف تو عمری به سر کنیم           تا مــو به مــو حــلال کـنی،آه بـشمریم